مدل عجیب مسافرتهای نابغه معروف ایرانی | لذت به سبک پروفسور

اگر شخصى به آقاى پروفسور مى گفت من در عرض سه ساعت از تهران به چالوس رفتم. آقاى دکتر حسابی مى گفت مگر مسابقه کورس و رالى است؟!

ما از تهران به سمت مثلاً رشت که مى خواستیم برویم ۱۵ روز در راه بودیم!

آقاى دکتر از محلى ها خانه کرایه مى کردند و به ما مى گفتند شما با بچه هایشان دوست شوید که این ها دوست هاى آینده تان شوند، من با مردهاشان دوست مى شوم و واژه هاى اصیل و فارسی را جمع مى کنم و مادرتان با زن هاى خانه، دوست شود تا غذاهاى محلى ایرانى را یاد بگیرد و بعد شما با یک روش زندگى به غیر از روش زندگى خودتان آشنا مى شوید و از غریبگى با مردم ایران در مى آیید.

یک نمونه دیگر که یادم آمد مربوط به کنفرانسی در ژنو است. همان طور که مى دانید آقاى دکتر حسابی ۱۷-۱۸سال نماینده ایران در کنفرانس هاى اتمى بودند ( ۱۲-۱۳ سال فضا، ۷-۸ سال لایه ازن) در کشورها و شهرهاى مختلف مثل وین، اتریش، پاریس، لندن، بروکسل، بلژیک و ... البته بیشتر سوئیس و ژنو بود.

بلیط های سفرمان هم بدون هزینه بود. مادر، چمدان هایمان را مى بست و مى رفتیم فرودگاه؛ و چون مادر ما، آیت الله زاده بود و اهل نجس و پاکى، مى گفتند: که فرنگى ها نجس هستند و من با شما نمى آیم! و من و خواهرم وبال گردن آقاى دکتر مى شدیم و به اروپا مى رفتیم و بعد از برگشت مادرمان مى گفت: باید برویم مشهد تا پاک شوید! خلاصه ما سالى ۳۰ دفعه به مشهد مى رفتیم.

با آقاى دکتر براى کنفرانسی به ژنو رفته بودیم و ایشان صبح تا ظهر در کنفرانس بودند. جهت نهار براى ما یک موز و کوکا مى خریدند که ما وقتمان در رستوران تلف نشود و بتوانیم جاهاى دیدنى و قشنگ را ببینیم. یک روز موز و کوکا خریده بودیم و کنار ساعت گل ژنو نشسته بودیم. ساعت گل در ژنو ساعتى ساخته شده از گل هاى طبیعى است که اینجا هم در میدان همت چنین چیزى داشتیم اما متاسفانه ترجیح دادیم پلاستیکى اش کنیم.

... دو خانم ایرانى کمى دورتر از ما نشسته بودند و چون من، خواهرم و آقاى دکتر موهاى طلائى و روشن داشتیم، متوجه نشدند ما هم ایرانى هستیم. یکى از خانم ها به دیگرى گفت: مرده شور ژنو را ببرند اینهمه راه ما خرج کردیم و اینجا آمدیم همین دو تا بوتیک را داشت؟!

رنگ آقاى دکتر پرید. دست در جیبشان کردند و کاغذى را در آوردند که حدود ۳۰ و ۴۰ جا را لیست کرده و نوشته بودند و به ما گفتند که اینها را یادداشت کرده اند که در این ۶ یا هفت روزى که در ژنو هستیم، این مکان ها را بازدید کنیم و دلم شور مى زند که آیا براى دیدن همه ی اینها زمان کافى داریم یا ممکن است نتوانیم از همه دیدن کنیم.

حال این در شرایطی است که برخی هموطن هاى ما خیال مى کنند هدف از سفر به یک مملکت توسعه یافته فقط خرید کردن است و حیف از عمری که این طور تلف شود.